Κατ’ αρχήν, να αναφέρω ότι ακόμη και ένα χρόνο μετά, δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή για την απόφασή μου να επιλέξω το metaphrasis για την προετοιμασία μου για το πτυχίο. Επειδή είναι ένα πτυχίο που ήθελα και θέλω πραγματικά να πάρω για να γίνω -ελπίζω- επαγγελματίας μεταφράστρια, είχα ψάξει να δω τι επιλογές έχω, κατέληξα στο γραφείο σας, ένιωσα ασφάλεια και σιγουριά από την πρώτη επαφή, αλλά και πολύ τυχερή που σας βρήκα (κατά τη γνώμη μου πρωτοστατείτε όσον αφορά το DipTrans στην Ελλάδα, ακόμα και συγκριτικά με άλλες «διακεκριμένες και μεγάλες» σχολές προετοιμασίας – … – που και πολύ ακριβές -χωρίς λόγο- είναι και σου δίνουν μία απλή πιστοποίηση, και άντε, αν νιώσεις θαρραλέος, ρισκάρεις να εξεταστείς και για το πτυχίο, χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία).
Όσον αφορά το πρακτικό μέρος: Γενικά, λόγω θεωρητικής κατεύθυνσης στο λύκειο, ήμουν πάντα μαθημένη στην παπαγαλία, γιατί αυτό μας ζητούσαν, ακόμα και αργότερα -δυστυχώς!- στη σχολή, όπου καθηγητές που, κατά τ’ άλλα μας έλεγαν να «ξεχάσουμε ότι μάθαμε ως τώρα στο σχολείο όσον αφορά τον τρόπο μάθησης της ύλης», για να περάσουμε μετά το μάθημά τους στις εξετάσεις με καλό βαθμό, έπρεπε να μάθουμε την ύλη απ’ έξω, εκτός αν ο βαθμός έβγαινε αποκλειστικά από τις εργασίες.
Οπότε στην αρχή με είχε «αγχώσει» λίγο το κατά πόσο θα μπορέσω να ανταποκριθώ σε μία πιο πρακτική μέθοδο μάθησης, δεν είχα και επαφή με το αντικείμενο παλαιότερα, οπότε ένιωθα λίγο ανασφαλής με εμένα την ίδια -έχω και τελειομανία, οπότε από αυτοκριτική και αυτομαστίγωμα άλλο τίποτα…-. Εν τέλει, με τον καιρό είδα ότι πράγματι εξασκούμαι όλο και περισσότερο στις τεχνικές, τη διατύπωση, τι να προσέχω περισσότερο, πώς να ερευνώ λέξεις και όρους κ.ο.κ. και ότι νιώθω περισσότερη σιγουριά στο τι κάνω. Από ένα σημείο και μετά, εκτός της συνεχούς τριβής με τη μετάφραση, πιστεύω ότι βοηθάει πολύ και ο αναστοχασμός μετά το κάθε διορθωμένο κείμενο -ένα θετικό που έμαθα στο πανεπιστήμιο- και με γοήτευσε η όλη διαδικασία του να βλέπω κάθε φορά τα λάθη μου, τι ακριβώς έκανα σε ένα κείμενο, να πειραματίζομαι με μία διαφορετική τεχνική στο επόμενο, να βλέπω αν είναι σωστή, αν ναι να την κρατάω, αν όχι να δοκιμάζω κάτι άλλο, ακόμη και αν αυτό σημαίνει περισσότερα λάθη, αλλά εν τέλει τώρα είναι η ευκαιρία να τα κάνω 😛 Και μέσα από αυτά τα λάθη και τους πειραματισμούς μαθαίνουμε και καλύτερα και τα θυμόμαστε και καλύτερα και όχι μέσω αποστήθισης.. (και αυτή είναι και η βάση των μεθόδων διδασκαλίας που μας έμαθαν και στη σχολή ως ορθότερων).
Το άλλο που με άρεσε στην όλη μέθοδο είναι το γεγονός ότι ουσιαστικά η διδασκαλία σας είναι μαθητοκεντρική και ναι μεν θα μας υποδείξετε ποια σημεία είναι λάθος και γιατί, καλύτερους τρόπους διατύπωσης, με κατάλληλες και κατανοητές εξηγήσεις, αλλά δε μας «επιβάλλετε» κάποια έτοιμη «φόρμουλα» την οποία πρέπει να μάθουμε απ’ έξω και με βάση αυτή να δουλεύουμε τα κείμενα. Αντίθετα, προσαρμόζετε τις διορθώσεις πάνω στο προσωπικό τρόπο γραφής του καθενός, με αποτέλεσμα να τον βοηθάτε να τη διορθώσει και να την εξελίξει (η λεγόμενη «σκαλωσιά» του Vygotsky) και όχι να τη μετασχηματίζει σε κάτι άλλο, τελείως ξένο για αυτόν.
Τέλος, προτιμώ τη διδασκαλία μέσω ιδιαίτερων μαθημάτων, για ευνόητους λόγους (έχω ξαναναφέρει ότι δε μ’ αρέσουν τα φροντιστήρια, ειδικά όταν είναι πολλοί οι μαθητές, για λόγους έλλειψης συγκέντρωσης, αποσυντονισμού κλπ κλπ).
Συγγνώμη για το κατεβατό και τις συνεχείς αναφορές σε μεθόδους διδασκαλίας, απλά επειδή με αυτά μας πιπίλιζαν το μυαλό στη σχολή για 4 χρόνια, έχω συνηθίσει να προσπαθώ να ξεχωρίζω ποια μέθοδο χρησιμοποιεί ο καθένας και να εκτιμώ και να σέβομαι ακόμη περισσότερο όσους χρησιμοποιούν αυτές που μάθαμε ως πιο αποτελεσματικές, γιατί και μη συμβατικές είναι και πιο «δύσκολες» στην εφαρμογή από τους εκπαιδευτικούς. Το να μάθεις σε έναν μαθητή μία έτοιμη φόρμουλα είναι το πιο εύκολο πράγμα, το δύσκολο είναι να τον βοηθήσεις να ανακαλύψει μόνος του αυτή που ταιριάζει στον ίδιο.